przeciągamy kamienie po nerwach ciała zaskoczenie
tym bardziej zaskoczenie że oblewasz mnie cytryną
i wąskim światłem z przedpokoju czy właśnie dlatego

mam w tobie zasnąć tak bez odwracania sie na pięcie
bez zbędnych gestów w roziskrzonym telewizorze i bez
bicia głową w niemalowane sady beskidzkich jabłoni do

końca zrywu jesiennego i ostrzeżeń lawinowych jeszcze
starczy prześcieradła w kant kamieni w wiadrze wody
wylanych kropel w zaskoczenie ciała i wypraw po ogień

w ślad po zachodzącym

trzymam w palcach drobną 
 delikatną i kształtną wypukłość 
jest płaskorzeźbą której
od narodzin brakuje przestrzeni